جاده ی کم گذر

سلام

قسمت دوم کتاب روانشناسی عشق( تازه متوجه شدم اسم دیگه اش جاده ی کم گذره)رو توی ادامه ی مطلب میذارم.

توی اکثر قسمتهای این کتاب راه کارهای موثر رو برای داشتن ازدواج موفق ارائه داده.اما چیزی که به نظرم رسید و فکر کردم ذکرش خالی از لطف نباشه اینه که میشه این راه کار ها رو توی هر رابطه ای که توش محبت و دوستی حاکمه استفاده کرد امیدوارم شما هم دوست داشته باشید.

باتقدیم احترامات لطفا بفرمایید ادامه ی مطلب

اسطوره عشق رمانتیک

تجربه ی عاشق شدن بدون آنکه بتواند به شکل موثری مارابه دام ازدواج بکشاند،احتمالا باید این توهم باشد:عشق تجربه ای ابدی است.این توهم از داستانهایی که در آن شاهزاده وشاهزاده خانم پس از رسیدن به یکدیگر تا آخر عمر به خوبی و خوشی زندگی میکنند به وجود آماده است.

زمانیکه با فردی برخورد می کنیم که برای ما ساخته شده است، باز یافت این حقیقت خودرا از طریق عاشق شدن نشان میدهد.

باشخصی ملاقات کرده ایم که آسمانها اورا برای ما درنظر گرفته است و چون جفتی کامل است، پس میتوانیم تمام نیازهای یکدیگر را تا ابد بر آورده کنیم.

معذالک اگر چنین اتفاقی روی دهد،چنانچه جوابگو و ارضا کننده تمامی نیازهای یکدیگر نباشیم و اختلاف و برخورد آغاز شود و عشق پایان گیرد،آنگاه روشن است که اشتباهی مهلک روی داده است.

آقا وخانم "ف" به یکدیگر خاطر نشان میکنند که عشقشان پایان یافته وسپس با خیانتهای فراوان متقابل به منظور جستجوی "عشق حقیقی" عرصه را بر یکدیگر تنگ می کنند،بدون آنکه درک کنند که درست همین یاد آوری پایان عشق می تواند شروع کار ازدواجشان باشد نه پایانش.

حتی زمانیکه زوجها اذعان دارند که ماه عسل پایان یافته ودیگر به شکلی رمانتیک عاشق هم نیستند و علی رغم همه ی اینها باز هم به اسطوره چنگ میاندازند و سعی میکنند که زندگی شان را با آن سازگار کنند.این چنین می اندیشند که "هرچند ما عاشق هم نیستیم،اما اگر صرفا به نحوی از روی اراده رفتار کنیم که گویی هنوز عاشقیم،آنوقت شاید عشق رمانتیک به زندگی مان بازگردد."این افراد با هم بودن را مغتنم میشمارند.دیر یا زود و معمولا خیلی زود باید به اکثر زوجا گفت که زیادی به عقد یکدیگر در آمده اند وزیادی جفت شده اند ، ولازم است پیش از آنکه بتوانند کار سازنده ای در جهت مشکلاتشان آغاز کنند از لحاظ روانی از یکدیگر فاصله بگیرند.گاهی حتی لازم است که آنان را از نظر فیزیکی هم از یکدیگر دور ساخت چنین زوج هایی در نهایت در می یابند که پذیرش حقیقی فردیت و جدا بودنشان از یکدیگر تنها زیر بنایی است که بر پایه ی آن می توان ازدواجی بالغانه را استوار ساخت و زمینه رشد عشق واقعی را بوجود آورد.