یادش بخیر

حال و هوای این روزا منو یاد خاطرات گذشته میندازه!

پارسال همین روزا بود که با بچه های دانشگاه رفتیم عتبات.سفر دوم بود،سفر قبلی رو با خانواده رفتیم اون موقع انقدر توی بهت بودم که اصلا نفهمیدم کجا رفتیم و برگشتیم.اما اینبار فرق میکرد.حال و هواش متفاوت از سفر قبل بود .وقتی برای بار دوم گنبد طلایی شاه نجف رو از لابلای ساختمونهای غبار گرفته دیدم و وقتی چشمم به ضریح افتاد.لحظه های ناب و عجیبی که فقط باید لمسشون کرده باشی تا بفهمی چی میگم.

چقدر خوشحال بودم که دوباره دعوت شدم چقدر خوب و دوست داشتنی بود.اصلا احساس خستگی نمی کردم.

یاد شاسکول بازی هایی که با هم اتاقیم درآوردیم!

شب قبل از حرکتمون از نجف به کربلا همدیگه رو گم کردیم نمره ی کفشامونم دست من بود نمی تونستم برگردم هتل .مدیر کاروانم تا یک نصف شب به خاطر ما دوتا مونده بود حرم،بعد هم که همدیگه رو پیدا کردیم دعوا کردیم و صبحشم خواب موندیم و کل کاروان دوساعت دنبالمون میگشتن و فکر کردن تنهایی رفتیم حرم گم شدیم!

از اون رو زبه بعد اسم مارو گذاشتن پت و مت!

یاد صلوات هایی که لحن عربی گرفته بودن.

یادشوخی بچه ها بایکی از دخترا. میگفتن یکی از اون سیاها ازش خواستگاری کرده و بهش گفته ایتها الجمیله!اسمشم اسود بوده.

یه هفته بعد از برگشتن شنیدم که با یکی از همشهریاش ازدواج کرده!

یاد پچ پچ بچه ها وقتی روحانی کاروان گفت از امام جواد خواسته های دنیایی تون رو بخواین که سریع الاجابه است!

یاد صفای شب جمعه ی کربلا.

یاد کاظمین که از رستوران هتل میشد حرم امامین رو دید.چه حس و حال قشنگی داشت!

چه حس های قشنگی رو باهم تجربه کردیم.چه چیزا یاد گرفتیم و چقدر خوش گذشت!