رابطه آدمها با سریالها

آدما مثل سریال میمونن:

بعضیا هستن که زمانهایی که بیکاری و کانالهای دیگه چیزی پخش نمی کنه، میشینی تا وقت زودتر بگذره و شاید چیز جالب توجه ی توش پیدا شه ولی انقدر کسالت بار و بی محتوان که مجبور میشی یا تلوزیون و خاموش کنی ویاکانال و عوض کنی.

بعضیا هم هستن که به خاطر رنگ ولعابش میشینی پاش و آخرش میفهمی طبل توخالی بیش نبوده و وقتتو تلف کردی.

بعضیا هم هستن که اولش توجه تو جلب نمی کنن، ولی بعد که می شینی پاش بهش علاقمند میشی و دنبالش میکنی.

ونوع آخر، سریالایی هستن که از چند وقت قبل منتظر پخشش هستی و همه ی قسمتاشو دونه دونه دنبال میکنی و کل هفته منتظری تا روز پخشش برسه ویجورایی قسمتی از زندگیت میشه، وقتی تموم میشه ناراحت میشی و تامدتها صحنه ها و دیالوگهاشو  با خودت مرور می کنی.

همه ی سریالها یک روز تموم میشن،

امافقط یه تعداد کمی اند که تو خاطرمون می مونن...

                                               زندگی صحنه ی یکتای هنرمندی ماست 

                                            هرکسی نغمه ی خود خواند و از صحنه رود

                                                        صحنه پیوسته به جاست

                                                خرم آن نغمه که مردم بسپارند به یاد

+این محمود دم آخری هم دست از سرکچلمون برنمی داره سریال دودکش مونو ببینیم، اه!